عفونت پای دیابتی را تهدید می‌کند . اغلب پاتوژن ها شامل استافیلوکو اورئوس مقاوم به متی سیلین , استرپتوکوک بتا همولیتیک , pseudomonas aeruginosa و انتروکوک ها هستند . مواد و روش‌ها : این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود . آنتی‌بیوتیک‌های انتخاب‌شده برای درمان عفونت‌های شدید یا تهدید کننده باید شامل پوشش ارگانیسم‌های گرم مثبت و گرم منفی و فراهم کردن هر دو پوشش هوازی و بی‌هوازی باشند . بیماران با چنین زخم‌هایی باید در بیمارستان بستری شوند و با آنتی‌بیوتیک‌های وریدی درمان شوند .
عفونت‌های خفیف تا متوسط با سلولیت موضعی می‌توانند به صورت سرپایی با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی مانند سفالکسین , آموکسی‌سیلین و یا کلیندامایسین تحت درمان قرار گیرند . آنتی‌بیوتیک‌ها باید بعد از کشت اولیه شروع و در صورت وم تغییر کنند .
خلاصه اتیولوژی
زخم پای دیابتی چند عاملی است , اما ضربه جزئی در حضور نوروپاتی حسی محیطی مقصر اصلی است . پیش‌گیری از زخم پا در افراد با خطر بالا , مانند افراد مبتلا به ناخوشی , بیماری‌های عروق محیطی , یا ناهنجاری‌های پا ساختاری , از طریق آموزش مناسب بیمار , استفاده از کفش و استفاده از کفش مناسب , از اهمیت اولیه برخوردار است . صفحه اطلاعات بیمار که این مقاله را همراهی می‌کند ( p . لیست کاملی از رفتارهای خودمراقبتی ارائه می‌کند که باید به بیماران با پاهای پرخطر ارائه شود .
بررسی زخم‌های پا شامل بررسی وضعیت عروقی و نورولوژیک و ارزیابی دقیق زخم‌ها میباشد . عمق آلودگی احتمالا ً مهم‌ترین ارزیابی است و یکی از آن‌ها معمولا ً در بسیاری از دفاتر پزشکان انجام نمی‌شود , زیرا نیاز به دبریدمان کامل و پروب برای استخوان دارد .
درمان باید شامل سه مورد عمده باشد : دبریدمان , تخلیه و کنترل عفونت . همه پزشکان نیاز به درمان زخم پای دیابتی ندارند , اما بسیار مهم است که به اندازه کافی آگاه باشید تا یک ارزیابی اولیه انجام دهید, به بیماران مراجعه کنید و به پی‌گیری بیماران با زخم‌های التیام کمک کنید .ب
درباره این سایت